Naar de grens van Oezbekistan

Na een prima ontbijtje van pap en een omelet, ging de reis verder. We reden langs het Toktokul reservoir met een prachtig uitzicht op het meer. Goedgestemd en genietend van dit stukje mooie natuur, werden wij gesommeerd door een politieagent met een lichtgevende staaf in zijn hand, om te stoppen. Geen idee wat er aan de hand was? Maar al snel bleek dat wij 20 kilometer te hard van de berg af naar beneden hadden gereden. Bovenaan zou een verkeersbord hebben gestaan met 50 km. De weg is breed, het asfalt goed en niet druk. Nou, dan ga je al vlug te snel. De politie stond verdekt opgesteld in het dal. We moesten 3500 Som betalen = € 41,00. Dit bedrag is veel te hoog voor dit land. Maar Bas was voorbereid op dit soort corrupte acties. Vooraf hadden we al het geld op een paar Som na, uit de portemonnee gehaald. Al snel was het de politieman duidelijk dat er bij ons echt niets te halen was en mochten wij uit als bewoners van het land Gallandia  zonder te betalen doorrijden. 

Het Toktogul reservoir eindigt met een grote damwand voor het opwekken van elektriciteit. Hier gaat de turqois kleurende rivier de Naryn verder. De weg loopt hier langs en het was onmogelijk om niet te stoppen op de parkeerplaatsen om te genieten van de kleurenpracht van deze slingerende rivier tussen de hoge bergwanden. Terwijl Margit druk in de weer was met haar camera, kon Bas het niet langer meer aanzien hoe een man aan het ploeteren was om zijn wiel los te krijgen. De remmen waren vast gelopen en daarvoor moest eerst het wiel worden verwijderd. Gelukkig had Igor een tas met gereedschap in de auto achter gelaten en met behulp van een wielmoersleutel was de klus snel geklaard. De hele Kirgizische familie blij.

Helaas verandert het landschap en wordt het minder bergachtig. Maar de politie is overal. En ook in het laagland worden we nogmaals staande gehouden. Waarom nu weer? We reden niet te hard! De politieman wees naar de koplamp. Daar was toch niets mis mee? Volgens hem moesten we de koplampen ook overdag aandoen. Heel vreemd want zeker de helft van de automobilisten heeft zeker de verlichting niet aan. Na te hebben voldaan aan zijn wens, mochten we verder rijden. Deze beste man wilde gewoon een praatje maken met buitenlanders.

Vlak voordat we de grens met Oezbekistan in Urchkurgan wilden overgaan, gooiden we de auto, inclusief twee jerrycans vol met diesel. In Oezbekistan is helemaal geen diesel te koop en we moeten ongeveer 500 kilometer rijden in dit land. Dan zouden we daarmee net de grens van Tadjikistan kunnen halen. Het tanken van diesel gaat in Kirgizie op een andere manier dan dat wij gewend zijn. Vooraf geef je het geld aan de persoon bij de kassa. Daarmee wordt bepaald hoeveel liter je kunt tanken. Zodra de hoeveelheid diesel is bereikt, slaat de pomp af. Mooi systeem is dit.

Vanochtend in het Rahat hostel werd nogmaals bevestigd dat de grens in Urchkurgan open zou zijn. Dus wij op zoek met behulp van de navigatie van Maps Me naar deze border crossing. Volgens de navigatie kwamen we steeds dichter in de buurt maar de weg er naar toe werd steeds slechter om uiteindelijk te eindigen bij een greppel en prikkeldraad. Hadden we maar geluisterd naar ons onderbuikgevoel. Er zat niets anders op dan om te keren en via Osh, 200 kilometer verderop de grens naar het buurland te passeren. Het is voor ons onvoorstelbaar dat er maar 2 grensovergangen zijn vanuit Kirgizië naar Oezbekistan. Een in het Noorden en de ander in het Zuiden, en dat over een lengte van 700 kilometer. Kirgiezen en Oezbeken zijn niet de beste vriendjes van elkaar.

Het was ondertussen al het begin van de avond geworden en wij moesten nog de grens oversteken in Dostlik, in de buurt van Osh. We besloten om toch maar door te rijden naar ons gereserveerde hotel Sagura Inn in Fargona in Oezbekistan. Maar was dit wel een verstandig besluit? Bij de grenspost was het enorm druk. Tientallen vrachtwagens en auto's stonden in een rij te wachten voor het hek dat mondjesmaat open ging. Per keer mochten er 4 auto's en 2 vrachtwagens door. Dat dit lang zou gaan duren, was ons al snel duidelijk. We hadden nog niets gegeten en de maag begon te protesteren. Heerlijke luchten van sjaslik drongen onze auto binnen. Langs de kant van de weg was iemand druk bezig deze te barbecuen. Margit twijfelde niet langer en bestelde 4 spiesen. Maar ondertussen schoof onze auto steeds verderop en de sjaslik werd met zeer veel zorg bereid en was nog lang niet gaar. Eenmaal achter het hek, zou het onmogelijk zijn deze lekkernij te verorberen. Gelukkig lukte het nog net op tijd om het vlees van de spiesen te snijden en deze op een traditioneel rond broodje te leggen. Een plastic zakje er omheen en zo konden we met onze vingers deze verrukkelijke maaltijd verorberen in de auto. Hier stonden we dan te wachten als ratten in de val tot het volgende hek open ging. Maar dit was altijd nog beter dan de tegen elkaar gedrukte mensen die in hele lange rijen stonden te wachten tot zij aan de beurt waren voor de paspoort controle. Dit zo te aanschouwen, kwam bij ons de gedachte op van een soort vrijwillige concentratiekampen. Blijkbaar had een beambte gezien dat Margit foto's had genomen tijdens het wachten, zij moest laten zien wat ze had gefotografeerd want plaatjes schieten van grensovergangen is verboden. Maar Margit wist dit nog van Oezbekistan in 2017 en ze hoefde de camera niet in te leveren. Bijna iedereen gaat lopend de grens over. Vaak met allerlei spullen die door de Tadjieken in Kirgizië worden gekocht. Kleurrijke, vriendelijke mensen die naar ons keken en wij glimlachend naar hun. Aan contact geen gebrek, ze wilden graag een praatje met ons maken. Het tweede hek ging open en hier werd de auto gecontroleerd door Kirgizische beambten. Koffers en tassen moesten worden geopend. De militair vond een zakje met rolfluitjes die wij in Nederland hadden gekocht om uit te delen aan kinderen. Dit vond hij erg interessant en nadat Bas had voorgedaan wat dit voor speelgoedje was, verdween er ongevraagd een paar fluitjes in zijn binnenzak. Later zagen we hem als fluitend lopen, ondertussen de lange rij met wachtende mensen in de gaten te houden. Wij vonden het allemaal erg vermakelijk en lagen in een deuk. Van deze meneer moesten we vervolgens het paspoort laten zien bij een van de loketjes. Hij liep met ons mee en de tourist's kregen voorrang. Daar stonden wij ineens helemaal vooraan bij het loket. De lange rij mensen achter ons waren hier niet blij mee en het gezucht was duidelijk hoorbaar. Alles was in orde, stempel erbij en we mochten Kirgizië verlaten. Het volgende hek werd geopend en we konden een stukje rijden totdat we weer konden aansluiten in de wachtende rij met auto's en stinkende vrachtwagens. We waren blijkbaar in niemandsland want we moesten nog door de controle van Oezbekistan! De militair wees ons de weg naar de paspoort controle. De man achter het loket vroeg ons naar het visum voor Oezbekistan. Tot februari 2019 was dit nog verplicht en bij onze vorige reis naar dit land, moesten wij voor €70 ,p.p dit visum halen in Brussel. Maar deze beste man, was blijkbaar nog niet op de hoogte dat deze regel niet meer bestond. Onze paspoorten verdwenen naar het volgende loket. Ook bij deze ambtenaar zagen we de vraagtekens in zijn ogen. Uiteindelijk was er niets aan de hand en kregen we er weer een stempel bij in het paspoort. Bij een ander loket, moest ons paspoort worden gekopieerd. Inmiddels was het donker geworden dan voelt alles heel anders aan. Wij waren volledig goedgekeurd maar nu was onze auto aan de beurt. Alle deuren, inclusief motorkap moesten wij open zetten. Een drugshonden sprong in de auto. Alle koffers moesten open en werden grondig met een zaklamp geïnspecteerd. Uiteindelijk vonden ze toch iets, zwarte schijven en bolletjes. Margit opende de zak van het Kruidvat met dropjes. Dit kenden ze niet en zij bood de groep beambten aan dit te proeven. Maar de eerste militair, trok een erg vies gezicht, tot grote hilariteit van iedereen. Niemand wilde de dropjes meer proberen. Twee en een half uur verder en nog 113 kilometer te gaan in het donker, waren we dan eindelijk in Oezbekistan. 

Onder een dreigende lucht met onweersflitsen gingen we verder. Tot 00.00 uur zouden we nog kunnen inchecken bij Sakura Inn in Fargona. Zou dat lukken in twee uurtjes tijd? De spanning viel van ons af toen we zagen dat het in Oezbekistan één uur vroeger is dan in Kirgizië. Toen konden we genieten van de lantaarnpalen en rotondes, badend in felgekleurde neonverlichting. Wat een groot contrast met Kirgizië. Half twaalf 's avonds stonden we uiteindelijk voor de gesloten deur van Sakura Inn. Na 15 uur reizen en 530 kilometer verder.Op een briefje stond het telefoonnummer van de eigenaar. Een uiterst vriendelijke man die ons de beste kamer van zijn hotel gaf. Waarschijnlijk zullen we de rest van de vakantie niet meer zo luxe slapen.