Op weg naar Tadjikistan

10 Juni. Best jammer om vandaag Oezbekistan te verlaten. Waarom is de Fergana vallei voor ons zo bijzonder? Zeker niet de natuur maar de mensen zijn veel te aardig. Misschien komt dat ook wel omdat er weinig toeristen komen en wij met onze Delica nogal opvallen en open staan voor contact met de lokale bevolking. Zo ook vanochtend, eigenlijk wilden wij vroeg vertrekken maar de eigenaar van Sakura Inn dacht daar heel anders over. We raakten aan de praat o.a. over Kirgiezen en Oezbeken. Zijn opinie was dat Kirgiezen nogal heftig konden reageren en dat ze vaak dronken waren. Gelukkig hebben wij deze ervaring niet. De meegenomen foto albums van de vorige reizen naar dit continent, zijn een succesnummer. Mensen vinden het leuk om andere delen van hun land te zien waar ze zelf nog nooit zijn geweest en waarschijnlijk ook nooit zullen komen. 

Op de route naar Tadjikistan kwamen we langs het huis van de man waarvan de voorkant van het gebouw totaal was weggevaagd voor nieuwbouw. We hadden een verrassing voor hem en zijn vrouw. Thuis hebben we een mini printertje gekocht. Hiermee zijn prachtige foto's te af te drukken. We werden weer zeer hartelijk ontvangen. Zijn schoondochter ging gelijk in de weer met het gasfornuis. En om 11.00 uur 's morgens waren we al aan het kip kluiven en thee drinken in de zondagse kamer waarvan één wand helemaal vol lag met kleurrijke dekens. De laptop werd erbij gehaald en vol trots liet hij video's zien van de trouwerij van zijn zoon. Grappig om te zien dat iedereen geld als cadeau geeft maar dat dit ook duidelijk wordt gefilmd!😊 Uiteraard moesten er adresgegevens en telefoonnummers worden uitgewisseld. Normaal doen wij dit niet zo gauw maar dit konden we echt niet weigeren.  Ruim een uur later vertrokken we dan, Margit met een wit sjaaltje om haar nek en Bas met een sjaal vol glitters om zijn middel. Of dit allemaal nog niet genoeg was, kregen we ook nog een grote schaal van typisch Oezbeeks keramiek in onze handen gedrukt. Wederom voelden wij ons bezwaard om zoveel gastvrijheid.  

Voor Kokand, een grote stad gelegen langs de Zijderoute hadden we eigenlijk een paar uur uitgetrokken om daar een aantal bezienswaardigheden te bekijken maar dat moesten we inkorten tot alleen maar een bezoekje aan het prachtige Khudayar Khan Palace  gebouwd in 1873. De voorgevel met zijn toegangspoort en de vier minaretten zijn met prachtige blauwachtige mozaïektegels versierd. De meeste toeristen gaan voor dit soort culturele gebouwen naar Oezbekistan. Ze zijn een lust voor het oog en met een beetje fantasie waan je jezelf in een sprookje van duizend en één nacht. Ook de binnenkant van het paleis mag er zijn, met zijn prachtige bewerkte houten pilaren en beschilderde panelen in laag reliëf. Omhoog kijkend, zie je de plafonds met de uit hout gesneden ornamenten die beschilderd zijn in mooie kleuren. 

We naderenden de grensovergang (Konibodom) van Oezbekistan naar Tadjikistan. Tot onze grote verrassing konden we gelijk doorrijden tot aan het hek. Blijkt dat deze grenspost niet veel wordt gebruikt. De auto moest Bas zo plaatsen dat die kon worden gefotografeerd om vervolgens de Delica naar een verhoging te rijden met een gangpad eronder om de auto aan de onderkant te kunnen inspecteren op smokkelwaar. Ook nu weer stond al heel snel een hele groep douaniers om ons heen die de belangrijke taak hadden om de bagage te controleren. Margit begon maar alvast een koffer open te maken waarin de drie foto albumjes zaten. Deze werden met veel belangstelling en gelach bekeken. De controle bleef verder achterwege en we konden door lopen naar het eerste Oezbeekse loket. De beambten hadden niets te doen en wij waren dan ook de attractie van de dag. Geen enkele Westerse toerist gaat met een gehuurde opvallend Kirgische auto over deze grenspost. Ze begonnen over de voetbalwedstrijd van Nederland tegen Portugal en hadden duidelijk voorkeur voor onze tegenstanders. We mochten doorijden tot aan het hek van Tadjikistan. Maar hier werden we niet toegelaten. Er was iets niet in orde met de paspoorten. Blijkt dat er geen stempel instond dat we Oezbekistan hadden verlaten. Vriendelijk wezen de mensen ons de weg waar we dat konden regelen. Nu mochten we wel door en daar begon het hele proces weer opnieuw. De vriendelijkheid van de Oezbeekse mensen ontbrak helemaal en we moesten in een bedompt hokje op onze beurt wachten om de toegang tot Tadjikistan officieel te maken. Na een kwartier, nam iemand de moeite om nogal dwingend een heel verhaal te vertellen waar wij niets van begrepen. Lang leve Google Translate met stemgeluid erbij. We begrepen van de mevrouw van Google dat we Tadjikistan niet in mochten omdat bij de Delica het stuur rechts zit. Dit is de grootste onzin want veel auto's van Igor zijn hier al geweest. Bovendien hebben we officiële documenten bij ons waarop staat vermeld dat Sebastianus Kumeling in deze auto het land mag betreden. Dit was totaal nieuw voor ze maar goed het klopte allemaal wel. De paspoorten, auto-paspoort, de (thuis) al geregelde permit voor toegang en de auto-permit werden aan alle kanten bekeken, gecopieerd en de gegevens werden ook nog eens met een pen vermeld in het grote boek van .......... ??? Toen we dachten dat het klaar was, moesten we van de Google dame, ecotax betalen. Nu voelden we ons bedrogen maar een andere keus, is er niet om het bedrag van $14 te voldoen. Daarvoor wilden we dan wel een bewijs hebben dat we echt aan alle voorwaarden hadden voldoen. Dat was dan weer geen enkel probleem, een handtekening was voldoende. Nou zou je denken dat we de auto konden starten maar nee hoor. Aan de overkant bij een andere norse man moesten nogmaals alle documenten worden bekeken, gestempeld en een bedrag van $3 worden afgerekend. We hadden geen enkel idee waar dit voor was want de man met de Google dame was vertrokken. Ineens veranderde het gezicht van de onvriendelijke man, hij begon te stralen. Een zak met abrikozen en appeltjes werd geopend en zwermen fruitvliegjes ontsnapten langs zijn hoofd naar boven. Gul gaf hij ons wat fruit. Het laatste hek ging open en we reden Tadjikistan binnen over een onverharde weg. Zou dit een voorbode zijn voor de komende 2 weken?

Onze eerst indruk van Tadjikistan was dat het heel armoedig is. Maar de weg ging na 10 kilometer over in een asfaltweg. Nog 90 kilometer te gaan om in Khujand te komen waar we voor twee nachten een appartement hadden geboekt. Eenmaal in de grote stad aangekomen, viel onze mond open omdat alles zo goed georganiseerd is, schoon, prima wegen, overal eetgelegenheden en heel veel hoogbouw. De navigatie bracht ons bijna op de plek waar het appartement zou moeten staan. We waren heel blij met de hulp van een paar Tadjieken die telefonisch regelden dat er iemand zou komen om ons te verwelkomen. We moesten nog even geduld hebben en bij de zwarte poort in een donker zijstraatje wachten. We zagen het somber in maar gelukkig na 20 minuten kwamen de eigenaren van het appartementWe moesten hun volgen met onze auto want het appartement bleek ergens anders te zijn. We stopten voor een nieuw en zeer groot betonnen complex. We waren aangenaam verrast toen de deur van het nieuwe verblijf open ging. De verflucht drong onze neus binnen, alles was nieuw, enorm groot, airco, inclusief wasmachine en een super groot bed met het plastic nog om het matras. Het ontbreken van de Wifi  vonden wij wel een dingetje. (Hadden we juist mét Wifi geboekt i.v.m. uploaden reisblog) Maar geen probleem, een draadloze router met simkaart werd direct geregeld!