Zaterdag 21 augustus 2021 Van Suusamyr naar Toktogul via de Alabel pas

Wat is het bijzonder om een paar uurtjes deel uit te mogen maken van een Kirgizische boerenfamilie. Het is nog zo stil in huis maar toch gebeurt er al heel veel terwijl wij ons nog een keer omdraaien op de stapel matrassen.

Nazim is lerares maar ook boerin, moeder en wordt geacht haar hele familie te verzorgen.

Zij is getrouwd met een man die tandarts is in dit grote boerendorp Suusamyr, genaamd. Traditioneel is het bepaald dat vrouwen als ze trouwen bij de schoonfamilie intrekken maar dat betekent gelijk ook dat ze een hard moeten werken voor haar nieuwe familie. Ze moet luisteren naar schoonmoeder, echtgenoot en haar eigen zonen. Zij krijg geen rust. Om 06.00 uur staat ze op om de koeien te melken. De melk moet gelijk worden verwerkt tot yoghurt, boter en room. In een plastic karnapparaat is ze daarna een uur handmatig bezig om de melk tot boter te draaien. Dit gaat in een grote plastic zak waarin de boter hard wordt en lang houdbaar is voor de zeer koude wintermaanden tot zelfs -40 graden. De honden, schapen en koeien krijgen eten. Tegen een uur of 08.00 uur, gaat de familie ontbijten. Het verse brood is zelfgebakken en diverse soorten eigengemaakte jam staan op tafel. Tijd om onze foto albums te bekijken, krijgt Nazim vandaag niet want de familie, uitgezonderd oma moet naar Bishkek, de hoofdstad voor een bruiloft. Gebruikt toiletpapier mag nooit in de wc worden gegooid maar altijd in een mandje. Dit wordt iedere dag verbrand.

Ik heb niet het gevoel dat we in een hostel terecht zijn gekomen. Wat blijkt? Studenten hebben zonder goedkeuring van Nazim op Maps Me haar huis als hostel op de wereldkaart gezet. Dat maakt het nog eens extra speciaal dat wij daar toch hebben mogen overnachten. De afstandelijkheid van oma is volledig verdwenen en ik mag zelfs foto's van haar maken. Bij het weggaan omhelst ze mij en krijg ik een dikke kus van oma. Van Nazim krijgen we nog een 1 liter warme verse yoghurt mee voor onderweg.  Het verblijf bij deze lieve mensen, is er een met een gouden randje.

De volgende bestemming is Toktogul, een stad gelegen bij het grote Toktogul reservoir. De reis gaat verder over de doorgaande weg naar het Zuiden van Kirgizië. Wat is het heerlijk om over een strakke asfaltweg zonder kuilen, te rijden. Geen gerammel en geschud van de Delica.

Maar voordat we er zijn, moeten we de Alabel pas over. Hier zijn we vaker geweest en 2 jaar geleden hebben we foto's gemaakt van kinderen die we destijds rolfluitjes hebben gegeven. Deze foto's staan in het fotoalbumpje dat ik ieder jaar maak van onze reizen.

Spontaan krijgen we het idee om dit aan dezelfde kinderen te laten zien die nu 2 jaar ouder zijn. Er is niets veranderd en wij kloppen aan bij het huis. De kinderen en moeder komen naar buiten. Haar mond valt open van verbazing omdat ze haar kids ziet in ons boekje. Ze komt niet meer bij van het lachen. Ik deel weer ballonnen, rolfluitjes en kleine stuiterballetjes uit aan de kinderen.

We moeten binnen komen en krijgen thee en brood aangeboden. Deze ontmoeting is weer een momentje om nooit meer te vergeten.

Op het eind van de middag komen we aan bij Rahat guesthouse in Toktogul waar we 2 jaar geleden ook op de zeer harde bedden hebben geslapen. Maar voor dit soort ongemakken is een dun selfinflating matrasje de oplossing.

We kunnen het niet laten om toch nog route 21 te rijden uit het boek van Oun Travel. Dit uitstapje belooft een magnifiek uitzicht op het turquoise Toktogul meer bij zonsondergang. Er zijn 3 weggetje die naar het meer gaan. Op de eerste weg zijn we temidden van modderpoelen in een maïsveld gestrand. De route op het tweede weggetje wordt geblokkeerd door een meter hoge geul. Bij de derde route hebben we geen zin meer want het is te heiig voor het spectaculaire uitzicht. Jammer dan.